Hoezo Dood? De dode Zee Rollen.

Met geheimzinnige muziek op de achtergrond liet ik me schuifelend meevoeren in de stroom mensen die net als ik alles rondom de Dode Zee Rollen wilden zien. Het was er druk en warm, maar bovenal voelde ik de spanning die ik deelde met al die anderen. Er zouden originele fragmenten van een aantal manuscripten zijn.
Met een paar personen te gelijk mocht ik een aparte ruimte een blik werpen op handschriften van ongeveer 2000 jaar oud. Het liefst had ik iedere letter afzonderlijk met mijn vingers aangeraakt in de hoop een glimp op te vangen van de schrijver. Maar dik glas zat tussen mijn vingers en het minuscule handschrift waar ik naar keek. Ik moest het doen met de archeologische voorwerpen die verbonden worden aan de tijd waarin de manuscripten zijn geschreven. Een tijd die zich kenmerkt door conflict en geweld en daarom de meest waarschijnlijkste aanleiding is geweest voor het verstoppen van de geschriften die tussen 1947 en 1956 werden teruggevonden in de woestijn.

Een indrukwekkende tentoonstelling die nu twee weken later onverwacht toch meer tot leven komt.
Het meesterwerk van de schrijfster Alice Hoffman  dat ik aan het lezen ben, beschrijft tot in detail het leven van de mensen in de tijd  waarin de Dode Zee Rollen werden geschreven. De levens van vier bijzondere vrouwen kruisen elkaar in de tijd van de belegering van Masada. Zo komen de handschriften alsnog tot leven.

Savillum- Romeinse Honingcake

Ingrediënten:

100 gr. Speltmeel

500 gr. Zachte kaas

50 gr. Honing

1 ei

Sesamzaad 

 

 

 

 

 

 

 

Bereidingswijze:

Maal een deeg van meel, kaas, honing en ei.

Doe het deeg in een ovenschaal en dek af met aluminiumfolie. Bak de cake ong. 1 uur in een voorverwarmde oven op 175 graden. Haal de cake uit de vorm, bedruip het met honing en bestrooi met sesamzaad.

Let op: hij is puur natuur, machtig maar lekker.

 

 

 

 

Agenda Oktober t/m December 2013

• t/m 5 jan. De Dode Zeerollen. Te zien in Drents Museum Assen

• Oktober, de maand van de geschiedenis.

• 9 okt.t/m 23 maart Petra. Wonder in de woestijn. Rijksmuseum van Oudheden Leiden

Heilige Sophia

Het duizelt me als ik een poosje omhoog kijk naar het mooie gewelfde plafond. Ik kan niet kiezen welke kant ik op moet kijken. Links van me zie ik de immens grote koepel waardoor de Hagia Sophia bekend is geworden. De gesloten koepel diende als voorbeeld voor vele andere gebouwen die volgden, o.a.: de Blauwe Moskee uit 1616 die, als ik een blik uit het raam werp, kan zien.

Het goud van de beschilderde koepel glimt me tegemoet en houdt me duizelig.

Ik probeer mijn hoofd stil te houden als opzij kijk om het draaierige gevoel op te vangen. Als ik de galerij, waar ik me bevind inkijk, zie ik allemaal vrouwen. Ze zijn stil en zitten op hun knieën. Hun gewaden zijn lang en waaieren uiteen over hun geknielde lichaam. Ze lijken te bidden.
Als ik over de houten reling kijk, zie ik mannen. Ze lijken klein vanaf deze afstand. Vanaf de preekstoel klinken voor mij onverstaanbare woorden. De prediker zwaait met een wierookvat heen en weer, de rookslierten stijgen op in de enorme ruimte. De heerlijke geur bedwelmt me lichtelijk.

Ik laat de houten reling los en loop zigzaggend tussen de geknielde vrouwen door. Ineens sta ik pal voor een rijk geklede vrouw. Ze heeft haar ogen gesloten. De vrouw draagt een gouden kroon, twee lange vlechten hangen over haar gekleurde gewaad. Groen, wit en rood zijn de kleuren die haar sieren. Op het moment dat er rumoer klinkt opent ze haar blauwe ogen. Het geluid komt van beneden. Nieuwsgierig werp ik weer een blik over de reling. De paus loopt langzaam de kerk uit, gevolgd door een man met een gouden kroon. De kleur van zijn kleren komen overeen met die van de vrouw die ik zojuist had gezien. Heimelijk werp ik een blik op de mysterieuze vrouw. Haar ogen zijn gericht op de man met de kroon en glimmen vol trots. Het kan niet anders dan dat ze bij elkaar horen.

Ik zie hoe ze op staat en uit mijn blikveld verdwijnt als ze de brede stenen trap afdaalt. Ik tuur over de reling en zie dat de statig geklede man wacht tot de vrouw zich bij hem voegt. Hij reikt haar zijn hand en zij legt de hare er bovenop. Zo volgen ze de paus gevolgd door de mannen. De vrouwen komen ook in beweging, ze nemen de stenen trap om zich op de marmeren vloer bij de mannen te voegen.

Ik blijf alleen achter en kijk verdwaasd om me heen tot mijn ogen halt houden bij een schitterend mozaïek aan de muur. Op het bordje wat er bij hangt staat de volgende uitleg: ‘Maria met het Christuskind, geflankeerd door keizer Johannes II Comnenus en keizerin Irene.’

 

Hun gouden kronen en gekleurde gewaden komen me bekend voor. Een mysterieus glimlachje komt om mijn lippen. Nog één keer kijk ik naar de immense koepel, maar moet al snel plaats maken voor de volgende toerist met een fotocamera. De heilige geur van wierook zit nog in mijn neus. Ondanks dat ik niet de enige toerist ben, maar één van de vele duizenden bezoekers van die dag, ervaar ik de heiligheid van de kerk die ooit de gnostische naam Sophia=wijsheid kreeg. De Hagia Sophia die al vele honderden jaren een betekenisvolle plek inneemt in de Byzantijnse geschiedenis. Van 537 na Chr. staat dit gebouw fier overeind op haar fundamenten, totdat het in 1453 verbouwd werd tot moskee en sinds 1934 dienst doet als museum, zodat een ieder van dit bijzondere gebouw kan genieten. Daar waar nu mensen met allerlei religieuze achtergronden in de lange rij bij de kassa staan om te kijken naar de Christelijke en Islamitische symbolen, komen veel religies samen. Helaas één van de weinige monumenten waar gek genoeg je religie er niet toe doet.

Hagia Sophia te Istanbul

 

 

 

Het gebroeders van Limburg Festival; De gekluisterde Vrouw.

De houten deur gaat net voor mijn neus dicht. Zuster Eva heeft het druk, wordt mij verteld.

Ongeduldig kijk ik naar de kleine deur en wacht totdat de bezoekers weer naar buiten komen. Eindelijk is het dan zo ver, ik mag naar binnen.

Met in mijn hand een stuk papier met een vraag erop loop ik gebukt door de lage deur. Binnen is het donker, een paar brandende kaarsjes geven aan waar ik moet zijn. Ik volg de vlammetjes en loop verder de smalle ruimte door. Het is een doodlopende gang met aan het eind een muur met een klein gat er in ter grote van twee kloostermoppen naast elkaar. Onhandig zak ik door mijn knieën. Ik kijk door het gat in de muur en zie zuster Eva. Ze zit op een houten bankje met haar rug naar me toe. Veel meer zie ik niet want ook daar zijn alleen maar brandende kaarsen die voor licht zorgen. Zuster Eva is een wijs wuuf, een vrouw die haar leven heeft gegeven aan God. Op een dag besloot ze het wereldse leven achter zich te laten. Ze liet zich inmetselen in een cel tegen de kerkmuur aan. Een gat in de muur aan de kerkkant geeft haar de gelegenheid om de mis ‘bij te wonen’ en een gat in de muur aan de straatkant zorgt ervoor dat ze de inwoners van de stad haar wijze raad mee kan geven.

Nu ben ik degene die raad nodig heeft. Ik schraap zachtjes mijn keel voor zo ver dat kan en houdt mijn mond bij het gat in de muur. ‘Wat was er eerder, het lichaam of de ziel?’ Snel wend ik mijn hoofd af en druk de zijkant van mijn hoofd tegen het gat. Helaas kan ik niet alles verstaan wat ze zegt.

‘De ziel en het lichaam beiden volgens zijn plan, vanaf het allereerste begin, gaf hij er zin en bestemming aan. Als de man een kind verwekt uit de vrouw wordt het kind gevormd voor een deel van God. Het lichaam van God dat het kind sterft. Vervolgens wordt de ziel namelijk door God in het lichaam gezonden. Dus eerst het lichaam en daarna de ziel.’

Haar woorden overpeinzend loop ik weer naar buiten.

Zuster Eva blijft achter, om de volgende raadzoeker te woord te staan. De mensen zullen net zo lang komen totdat er geen antwoord meer uit de cel klinkt.

 

In de Middeleeuwen lieten honderden West-Europese vrouwen zich vrijwillig inmetselen om een extreem religieus leven te leiden. Ondanks hun verborgen bestaan ontwikkelden zij zich tot spirituele raadgeefsters voor een hele stad en wisten zo grote invloed te krijgen.
Wanneer een vrouw zich liet inkluizen, dan werd er vaak een begrafenismis opgedragen en kreeg zij de laatste sacramenten toegediend. Met de insluiting in de kluis, nam ze afstand van het aardse leven. Voortaan was ze dood voor de (buiten)wereld. De vrouw kwam hierdoor los te staan van haar lichaam en daarmee van haar vrouwelijkheid. De inmetseling was daarbij een rituele handeling die haar nieuwe status symboliseerde.

 

Bron: Verborgen vrouwen, Kluizenaressen in de middeleeuwse stad.  Anneke B. Mulder-Bakker