Boek 'Cunera en de macht van de sleutel'

Even een update.

De deadline voor het inleveren van de definitieve versie is inmiddels verstreken.

Medio april 2014 gaat het manuscript de laatste fase in en zal het worden vormgegeven.

Er staan een aantal leuke activiteiten rondom de promotie van mijn boek in de planning. Kortom ik heb er zin in en kan haast niet meer wachten.

Ondertussen zit ik niet stil en is deel II in de maak.

Bij deze maak ik van de gelegenheid gebruik om iedereen alvast een gelukkig en inspirerend 2014 toe te wensen!

Groetjes

Chemie, Parfum Uit Het Oude Cyprus

Onlangs zat ik bij de kapper te wachten. Mijn oog viel op een wetenschappelijk tijdschrift met een interessant kopje op de voorkant. Het ging over parfum uit het oude Cyprus. Daar is een aantal jaar geleden tijdens een opgraving een 4000 jaar oude parfumfabriek gevonden. Het is de oudste vondst van parfum op basis van alcohol. Na langdurig onderzoek zijn de bestanddelen van deze oeroude parfums bekend en omgezet in recepten. Nu nog een ondernemend iemand die ze wil maken en op de markt wil brengen…

De Cyprioten roken in die tijd kruidig en fris. Ze gebruikten o.a.: lavendel, koriander en bergamot om andere geurtjes het hoofd te bieden. Dit laatste bestanddeel wordt nog veel gebruikt in de huidige parfums, kijk maar op de ingrediënten van je favoriete parfum.

parfumflesje van 4000 jaar oud

Met een opgefriste coupe loop ik door de miezer naar huis. Eenmaal thuis pak ik de dikke stapel folders van de deurmat. Zo kort voor de feestdagen staan ze vol met bontgekleurde flesjes parfum. Ik kan niet ontkennen dat mijn voorkeur uitgaat naar een leuk Cypriotisch flesje vol natuurlijke geurtjes. Dat eerste is niet zo makkelijk haalbaar, maar dat laatste….tijd voor wat chemie in huis?

agenda december t/m/ februari 2014

Da Vinci The Genius in Rotterdam. Te zien t/m 6 januari 2014

Terra Sigillata, wedgwood van de Romeinen in Houten. Te zien t/m 3 mei.

Veel kastelen in Nederland hebben rondom kerst de deuren open voor een sfeervol bezoek.

Recept Conditi Paradoxi Compositio (verbazingwekkende kruidenwijn)

Zet een originele wijn op tafel met kerst of oud& nieuw.
Maak hem zelf en haal de Romeinse smaak van 2000 jaar geleden in huis.


1l. droge wijn
1 tl. peperkorrels
1 blaadje laurier
1 tl. anijszaad
1 tl. korianderzaad
2 dadels
3 el.  honing

Kneus de peper, anijs en koriander in een vijzel. Scheur het laurierblad in stukjes. Snijd de dadels in stukjes. Kook een klein deel van de wijn met de kruiden. Los de honig op in de warme wijn . Voeg de rest van de koude wijn toe en laat het afkoelen. Wijn zeven voor het serveren. Proost!

Deze Romeinse replica's passen helemaal bij de Romeinse wijn. Zo kan het niet anders dan lekker zijn.

Met dank aan Pax Romana

Terra Sigilata, het wedgwood van de Romeinen

In Houten is het museum van de archeologische werkgroep ‘Leen de Keizer’. Naast een vaste collectie van archeologische vondsten van opgravingen uit de omgeving is er op dit moment een bijzondere tentoonstelling genaamd: ‘Terra Sigilata, het Wedgwood van de Romeinen’.

Het is uniek dat objecten uit zo veel verschillende collecties bij elkaar komen in deze expositie. Er valt dan ook genoeg over dit mooie roodgekleurde aardewerk te vertellen, zoals:

- oorsprong, productie en productieproces
- vormenrijkdom en typologie
- versiering, naamstempels en graffiti
- handel en transport
- functie, gebruik en hergebruik
- productie van modern 'terra sigillata'

De tentoonstelling duurt nog tot en met 3 mei 2014

Openingstijden: Iedere dinsdag en zaterdag van 11.00 tot 15.00 uur en op afspraak.

De enthousiaste vrijwilligers van de werkgroep zullen u met veel plezier welkom heten.

Info:  Archeologische Wergroep Leen de Keizer

Bron:http://www.archeologiehouten.nl/Museum.html

De Rollen van de Dode Zee

Na de tentoonstelling 'De Dode Zee Rollen' en het lezen van het wonderschone boek 'De Duivenhoudster' van Alice Hoffman is het nu tijd voor het echte werk: 'De rollen van de dode zee' .

Bijna 1000 pagina's tekst uit de periode rond het begin van onze jaartelling. Met o.a. leefregels,
hymnen tegen boze geesten, wijsheidsliederen, zegenspreuken en vervloekingen, de rol van de oorlog en astrologische teksten.
















Tot slot de enige Koperen rol met verwijzingen naar 64 locaties waar zich fabelachtige schatten zouden bevinden. In het Drents museum te Assen heb ik de koperen rol onder ogen gehad, nu kan ik dan eindelijk de inhoud lezen.

De unieke tentoonstelling in het Drents Museum te Assen is nog te zien t/m 5 januari 2014.

Boek 'Cunera en de macht van de sleutel'

De deadline is in zicht, de laatste puntjes komen op de i en alle extra's worden als bijlage aan het boek toegevoegd. Zo ook de tekst uit 1501, nu op mijn blog, straks ook in mijn boek te lezen.

De legende van Cunera in handschrift Leiden, UB, Ltk 271.

Si ghinc totten coninc blidelic ende hem toegheneycht. Sinte Cunere seide: ‘O edele heer coninc, wat soe begeerdi nu van my ghedaen te hebben? Ic byn bereyt.’ Die coninc stont mit enen ghetoghen bloten swaert. Dese maget Cunere viel op haer knyen voer hem. Die coninc sprac tot Cunere: ‘Wie maect ju soe bout ende soe koen dat ghi mijn sulver ende mijn gout mit hopen aldus wech en draghet by u selven, als my gheseit is.

Die camerier die sprac: ‘Vrou ic weet goeden raet, verstaet mi wel. Alst alre best te punte coemt, soe sellen wi Cunera worgen mit enen dwael ende wanneer dat wi hebben enen bequamen tijt ende die coninc uut is gaen yaghen mit sijn ghesyn, soe selt ghi die ander die hier sijn ghebleven hieten dat si uut gaen ende als wi dat hof alleen hebben, dan sellen wise onder ons beiden worghen, soe selt ghi vrede hebben. In die stal daer sellen wise bedelven.’

Sy stieten die camerdoer op daer dese maghet Cunera op was. Sy riepen mit luder stemmen: ‘Waer is dese gokelaerster ende dese tovelaerster die die broden can verwandelen in spaenren?’ Sinte Cunere die hoerde dit gheluut, si stont op van haer ghebet ende si ghinc tot hem ende si neychde hem beyden toe. Doe sprac die coningynne: ‘Wie heeft ju tovery gheleert? Heeftet ju God u geleert? Ghi kersten, hoe sijt ghi aldus stout van ju selven? Ghi ghevet mijn goet bi nacht ende bi daghe, recht oft u waer. Weet ghi wel dat ghi hier ghecomen sijt uut vreemden lande? Wilt ghi ons hier bekeren? Alsoe hoghe sijt ghi in des conincs syn dat hijt alte mael prijst wat ghi doet, daer om sijt di dus in cont. Oec hebt ghi die slotel van myn rijc!’, ende si benamse Sinte Cunere mit groter onweerden.

Doe die coninc Sinte Cunere aldus sach, soe wredelic ghedoot om haerre duechden wille, die hi soe seer lief had, dat si soe yammerlicken ende soe onghenadeliken verslagen was ende vermoert, sijn lieve vriendynne, ende dat dat scone, suverlike aensichte nu alder swart was van die eerde die op haer lach, soe vant hi ende dochte wel dat die coningynne werc meester hadde gheweest des maghets doot, of dat si een sake haerre doot was.

‘Beide sijt ghi den doot wel waert, want ghi beide ghemoert hebt.’
 
Dit handschrift is vervaardigd in het regularissenklooster St. Gertrudis ofwel Maechdendael te Amsterdam en geschreven door een vrouwelijke kopiist. Het maakt onderdeel uit van een boek met o.a. heiligenlevens. ‘Dit boec is ghescreven ende gheeyndet int jaer ons heren dusent vijf hondert . De  legende van Cunera is vermoedelijk gelijktijdig en door dezelfde hand geschreven.

Een Bijzondere Ontmoeting

Het is ongeveer 4500 jaar geleden dat Cees begraven werd. Hij leefde aan het eind van de steentijd als boer in het drassige West Friesland. Tijdens een opgraving in 1990 zag hij weer het levenslicht. Gisteren kon het publiek voor het eerst met de reconstructie van Cees de Steentijdman kennis maken. De verwachtingen waren hoog gespannen, velen hadden hem al op het journaal of in een actualiteiten programma voorbij zien komen. Met een exclusieve rondleiding zouden ze meer over Cees en zijn tijd te weten komen.

Ik was een van de gelukkigen die twee groepen mocht rondleiden. Ik begeleidde de bezoekers naar het keldergewelf waar Cees op ons stond te wachten. De ontmoeting met Cees was zogezegd indrukwekkend. De bezoekers waren laaiend enthousiast.

Twee vrouwen hebben hard hun best gedaan om Cees toonbaar voor het publiek te maken. De een hield zich bezig met de reconstructie van het gezicht, de ander zorgde voor de historische kleding. Zo geeft Cees een goed beeld van de prehistorische mens en scheelt hij amper van hoe wij er nu uitzien. Zijn kleren zitten als gegoten en zijn rossige baard staat hem goed. Zijn ogen staren strak vooruit. Je hoeft hem alleen maar leven in te blazen om ervoor te zorgen dat hij het museum uit kan wandelen. Hij weet meer van leven in de natuur dan wij. Zijn spieren zijn veel ontwikkelder dan de onze en zijn gebit gaver dan we voor mogelijk kunnen houden. Cees was een sterke gezonde man, een noodlottig ongeval heeft een einde aan zijn goed leven gemaakt. Een dodenhuis was zijn laatste rustplaats.

Nu leert hij ons over de prehistorie. Het half uur was te snel om, de volgende groep bezoekers stond al ongeduldig te wachten. Gelukkig konden we nog kijken bij de vrouw die Cees niet alleen liefdevol aankleedde maar zijn kleren helemaal op dezelfde manier gemaakt heeft zoals Cees dat in zijn tijd ook gedaan zou hebben. Stap voor stap vertelde ze enthousiast hoe de kleding tot stand is gekomen, van zijn geitenleren lendendoek tot zijn bodywarmer van beverhuid en hoe naai je eigenlijk stukken huid aan elkaar? Daar gebruikte men in die tijd o.a. darmen voor, die ze eerst schoonmaakte en lieten drogen. Hoe lang duurt het voor je van vlas een linnen tuniek hebt, hoe lang deed men met schoenen gemaakt van wilgenbast-vezel. Allemaal vragen waar deze expert antwoord op kon geven. Een mooie aanvulling op het bezoek aan misschien wel de beroemdste Cees van Nederland. Ik vond het in ieder geval een hele eer om Cees te aanschouwen en belangstellenden over zijn leven te vertellen.

 

Cees is deze week nog te zien in het West Fries Museum te Hoorn en zal in 2014 een plekje innemen in het archeologisch informatiecentrum van Noord Holland dat in Castricum gebouwd wordt en de naam ‘Het Huis van Hilde’ zal dragen.

 

 

Cees bij de Wereld Draait Door

Interview met de archeoloog en de fysisch antropoloog

Cees is Beroemd!

Item NOS journaal 20:00 8-11-13 van 19:00-21:08

Maak kennis met Cees de Steentijdman

Meld je aan om het exclusieve verhaal van de oudste mens van Noord Holland te horen en te zien.
Op 9 en 10 november kan je kennis maken met Cees. Alleen dat weekend staat de Steentijdman opgesteld in de prachtige laatmiddeleeuwse gewelfkelder van het Westfries Museum. Archeologie vrijwilligers uit West-Friesland geven een toelichting op de vindplaats, de gezichtsreconstructie en het leven dat de Steentijdman geleid moet hebben. Kom jij ook?  reserveer!

Boek: 'Cunera en de macht van de sleutel'

Mijn boek  ‘Cunera en de macht van de sleutel’ vordert gestaag.

Eén van de leuke bijkomstigheden van dit verhaal is dat er nog wat van te zien is. Daarom wil ik naast mijn bronvermelding nieuwsgierige lezers uitnodigen om te bekijken wat er over is van de legende. Om te voorkomen dat de lezer voor niets bij een museum staat ging ik kijken op de site van Museum Catharijneconvent. Ook al zijn een aantal voorwerpen opgeslagen in het depot, er is nog genoeg te zien!

Houten beeld van Cunera, aanwezig in Catharijneconvent.

 

Oog In Oog Met Het Verleden

Durf jij het aan om een man uit de prehistorie in in de ogen te kijken?
De fysisch antropologe is hard aan de slag geweest om Cees de steentijdman tot leven te wekken.
Van een kale schedel tot een gezicht met pezen, spieren en bindweefsel.
De huid met wenkbrauwen en hoofdhaar maakt de schedel tot een menselijk gezicht.
Zijn ogen kijken je hypnotiserend aan. Welke kleur ze waren is maar de vraag. 
Wel weten we dat er een bijzonder verhaal te vertellen is over deze man die de echte jager-verzamelaarstijd achter zich gelaten heeft. Zo is het skelet van Cees de best bewaarde prehistorische mens van Nederland.  
Wil jij Cees zien klik dan hier voor een exclusieve rondleiding in het West Fries Museum.
Cees de Steentijdman

Contactdag Archeologie Provincie Utrecht

Zaterdag 5 oktober was de 18^de archeologie contactdag van de provincie Utrecht. Een dag die in het teken stond van ontmoeting, inspiratie en vernieuwing. De wereld van de archeologie staat niet stil, maar is druk in ontwikkeling om binnen de lijntjes waarin gekleurd moet worden het maximale resultaat  te behalen.  Door onderzoeksresultaten van verschillende instanties te bundelen zijn we aardig op weg om een compleet beeld te krijgen van wat er zich onder onze voeten bevind. Wat de verwachtingen zijn van een bepaald gebied en hoe er mee om te gaan. Is het beter om de archeologie in de grond te bewaren of is het noodzakelijk om het op te graven. Dat is een afweging die keer op keer gemaakt wordt.

Heb je zelf archeologisch materiaal gevonden inde provincie Utrecht neem dan contact op met Meldpunt Archeologie Utrecht

Hoezo Dood? De dode Zee Rollen.

Met geheimzinnige muziek op de achtergrond liet ik me schuifelend meevoeren in de stroom mensen die net als ik alles rondom de Dode Zee Rollen wilden zien. Het was er druk en warm, maar bovenal voelde ik de spanning die ik deelde met al die anderen. Er zouden originele fragmenten van een aantal manuscripten zijn.
Met een paar personen te gelijk mocht ik een aparte ruimte een blik werpen op handschriften van ongeveer 2000 jaar oud. Het liefst had ik iedere letter afzonderlijk met mijn vingers aangeraakt in de hoop een glimp op te vangen van de schrijver. Maar dik glas zat tussen mijn vingers en het minuscule handschrift waar ik naar keek. Ik moest het doen met de archeologische voorwerpen die verbonden worden aan de tijd waarin de manuscripten zijn geschreven. Een tijd die zich kenmerkt door conflict en geweld en daarom de meest waarschijnlijkste aanleiding is geweest voor het verstoppen van de geschriften die tussen 1947 en 1956 werden teruggevonden in de woestijn.

Een indrukwekkende tentoonstelling die nu twee weken later onverwacht toch meer tot leven komt.
Het meesterwerk van de schrijfster Alice Hoffman  dat ik aan het lezen ben, beschrijft tot in detail het leven van de mensen in de tijd  waarin de Dode Zee Rollen werden geschreven. De levens van vier bijzondere vrouwen kruisen elkaar in de tijd van de belegering van Masada. Zo komen de handschriften alsnog tot leven.

Savillum- Romeinse Honingcake

Ingrediënten:

100 gr. Speltmeel

500 gr. Zachte kaas

50 gr. Honing

1 ei

Sesamzaad 

 

 

 

 

 

 

 

Bereidingswijze:

Maal een deeg van meel, kaas, honing en ei.

Doe het deeg in een ovenschaal en dek af met aluminiumfolie. Bak de cake ong. 1 uur in een voorverwarmde oven op 175 graden. Haal de cake uit de vorm, bedruip het met honing en bestrooi met sesamzaad.

Let op: hij is puur natuur, machtig maar lekker.

 

 

 

 

Agenda Oktober t/m December 2013

• t/m 5 jan. De Dode Zeerollen. Te zien in Drents Museum Assen

• Oktober, de maand van de geschiedenis.

• 9 okt.t/m 23 maart Petra. Wonder in de woestijn. Rijksmuseum van Oudheden Leiden

Heilige Sophia

Het duizelt me als ik een poosje omhoog kijk naar het mooie gewelfde plafond. Ik kan niet kiezen welke kant ik op moet kijken. Links van me zie ik de immens grote koepel waardoor de Hagia Sophia bekend is geworden. De gesloten koepel diende als voorbeeld voor vele andere gebouwen die volgden, o.a.: de Blauwe Moskee uit 1616 die, als ik een blik uit het raam werp, kan zien.

Het goud van de beschilderde koepel glimt me tegemoet en houdt me duizelig.

Ik probeer mijn hoofd stil te houden als opzij kijk om het draaierige gevoel op te vangen. Als ik de galerij, waar ik me bevind inkijk, zie ik allemaal vrouwen. Ze zijn stil en zitten op hun knieën. Hun gewaden zijn lang en waaieren uiteen over hun geknielde lichaam. Ze lijken te bidden.
Als ik over de houten reling kijk, zie ik mannen. Ze lijken klein vanaf deze afstand. Vanaf de preekstoel klinken voor mij onverstaanbare woorden. De prediker zwaait met een wierookvat heen en weer, de rookslierten stijgen op in de enorme ruimte. De heerlijke geur bedwelmt me lichtelijk.

Ik laat de houten reling los en loop zigzaggend tussen de geknielde vrouwen door. Ineens sta ik pal voor een rijk geklede vrouw. Ze heeft haar ogen gesloten. De vrouw draagt een gouden kroon, twee lange vlechten hangen over haar gekleurde gewaad. Groen, wit en rood zijn de kleuren die haar sieren. Op het moment dat er rumoer klinkt opent ze haar blauwe ogen. Het geluid komt van beneden. Nieuwsgierig werp ik weer een blik over de reling. De paus loopt langzaam de kerk uit, gevolgd door een man met een gouden kroon. De kleur van zijn kleren komen overeen met die van de vrouw die ik zojuist had gezien. Heimelijk werp ik een blik op de mysterieuze vrouw. Haar ogen zijn gericht op de man met de kroon en glimmen vol trots. Het kan niet anders dan dat ze bij elkaar horen.

Ik zie hoe ze op staat en uit mijn blikveld verdwijnt als ze de brede stenen trap afdaalt. Ik tuur over de reling en zie dat de statig geklede man wacht tot de vrouw zich bij hem voegt. Hij reikt haar zijn hand en zij legt de hare er bovenop. Zo volgen ze de paus gevolgd door de mannen. De vrouwen komen ook in beweging, ze nemen de stenen trap om zich op de marmeren vloer bij de mannen te voegen.

Ik blijf alleen achter en kijk verdwaasd om me heen tot mijn ogen halt houden bij een schitterend mozaïek aan de muur. Op het bordje wat er bij hangt staat de volgende uitleg: ‘Maria met het Christuskind, geflankeerd door keizer Johannes II Comnenus en keizerin Irene.’

 

Hun gouden kronen en gekleurde gewaden komen me bekend voor. Een mysterieus glimlachje komt om mijn lippen. Nog één keer kijk ik naar de immense koepel, maar moet al snel plaats maken voor de volgende toerist met een fotocamera. De heilige geur van wierook zit nog in mijn neus. Ondanks dat ik niet de enige toerist ben, maar één van de vele duizenden bezoekers van die dag, ervaar ik de heiligheid van de kerk die ooit de gnostische naam Sophia=wijsheid kreeg. De Hagia Sophia die al vele honderden jaren een betekenisvolle plek inneemt in de Byzantijnse geschiedenis. Van 537 na Chr. staat dit gebouw fier overeind op haar fundamenten, totdat het in 1453 verbouwd werd tot moskee en sinds 1934 dienst doet als museum, zodat een ieder van dit bijzondere gebouw kan genieten. Daar waar nu mensen met allerlei religieuze achtergronden in de lange rij bij de kassa staan om te kijken naar de Christelijke en Islamitische symbolen, komen veel religies samen. Helaas één van de weinige monumenten waar gek genoeg je religie er niet toe doet.

Hagia Sophia te Istanbul

 

 

 

Het gebroeders van Limburg Festival; De gekluisterde Vrouw.

De houten deur gaat net voor mijn neus dicht. Zuster Eva heeft het druk, wordt mij verteld.

Ongeduldig kijk ik naar de kleine deur en wacht totdat de bezoekers weer naar buiten komen. Eindelijk is het dan zo ver, ik mag naar binnen.

Met in mijn hand een stuk papier met een vraag erop loop ik gebukt door de lage deur. Binnen is het donker, een paar brandende kaarsjes geven aan waar ik moet zijn. Ik volg de vlammetjes en loop verder de smalle ruimte door. Het is een doodlopende gang met aan het eind een muur met een klein gat er in ter grote van twee kloostermoppen naast elkaar. Onhandig zak ik door mijn knieën. Ik kijk door het gat in de muur en zie zuster Eva. Ze zit op een houten bankje met haar rug naar me toe. Veel meer zie ik niet want ook daar zijn alleen maar brandende kaarsen die voor licht zorgen. Zuster Eva is een wijs wuuf, een vrouw die haar leven heeft gegeven aan God. Op een dag besloot ze het wereldse leven achter zich te laten. Ze liet zich inmetselen in een cel tegen de kerkmuur aan. Een gat in de muur aan de kerkkant geeft haar de gelegenheid om de mis ‘bij te wonen’ en een gat in de muur aan de straatkant zorgt ervoor dat ze de inwoners van de stad haar wijze raad mee kan geven.

Nu ben ik degene die raad nodig heeft. Ik schraap zachtjes mijn keel voor zo ver dat kan en houdt mijn mond bij het gat in de muur. ‘Wat was er eerder, het lichaam of de ziel?’ Snel wend ik mijn hoofd af en druk de zijkant van mijn hoofd tegen het gat. Helaas kan ik niet alles verstaan wat ze zegt.

‘De ziel en het lichaam beiden volgens zijn plan, vanaf het allereerste begin, gaf hij er zin en bestemming aan. Als de man een kind verwekt uit de vrouw wordt het kind gevormd voor een deel van God. Het lichaam van God dat het kind sterft. Vervolgens wordt de ziel namelijk door God in het lichaam gezonden. Dus eerst het lichaam en daarna de ziel.’

Haar woorden overpeinzend loop ik weer naar buiten.

Zuster Eva blijft achter, om de volgende raadzoeker te woord te staan. De mensen zullen net zo lang komen totdat er geen antwoord meer uit de cel klinkt.

 

In de Middeleeuwen lieten honderden West-Europese vrouwen zich vrijwillig inmetselen om een extreem religieus leven te leiden. Ondanks hun verborgen bestaan ontwikkelden zij zich tot spirituele raadgeefsters voor een hele stad en wisten zo grote invloed te krijgen.
Wanneer een vrouw zich liet inkluizen, dan werd er vaak een begrafenismis opgedragen en kreeg zij de laatste sacramenten toegediend. Met de insluiting in de kluis, nam ze afstand van het aardse leven. Voortaan was ze dood voor de (buiten)wereld. De vrouw kwam hierdoor los te staan van haar lichaam en daarmee van haar vrouwelijkheid. De inmetseling was daarbij een rituele handeling die haar nieuwe status symboliseerde.

 

Bron: Verborgen vrouwen, Kluizenaressen in de middeleeuwse stad.  Anneke B. Mulder-Bakker

Gebroeders van Limburg Festival; vervolg. Op Drakenjacht

De avondschemer kwam gestaag dichterbij. De fakkels en vuurkorven werden ontstoken.

Met de vuurspuwers voorop vertrok de processie van het Valkhof naar het Hunnerpark gevolgd door de adel te paard en het voetvolk. Ook omstanders sloten zich aan bij de stoet. Het verkeer werd stil gelegd, zij konden zo een optocht vol vuur aan zich voorbij zien trekken.

Op het terrein eindigden we bij een leeg veldje.

Er ontstond geroezemoes, de spanning was voelbaar.

Het ging gebeuren, de draak was in aantocht!

Zou hij dan eindelijk verslagen worden?

In het donker naderde een glimmend gevaarte. Het was de draak!

Op het moment dat er twee dappere gewapende broers de grote draak wilden trotseren, werden de omstanders stil en hielden hun adem in.

De reutelende ademhaling van de draak was hoorbaar, het klapwieken van zijn  vleugels voelbaar. Als hij zijn bek opende spuwde hij een grote wolk vuur uit. De broers deden snel een paar stappen achteruit. Zo ontstond er een dans tussen het machtige snuivende dier en de twee nietige mannen met hun schild en speer in de aanslag. Keer op keer naderden ze de draak, wachtende op het moment dat het kwetsbare hart bereikbaar was om vervolgens snel weer naar achteren te stappen om te ontsnappen aan het vuur.

De omstanders keken vol spanning toe hoe het logge dier met zijn sierlijke nek de danspassen van de broers volgde en zagen hoe de twee mannen de draak wel heel dicht naderden.

Terwijl de ene het vuurspuwende wezen probeerde af te leiden met zijn speer, stak de ander toe en trof het dier vol in het hart. De draak hief zijn kop overeind en spuwde over de hoofden van de broers zijn kwaadaardige vuur uit.

Het wezen kermde in zijn doodsstrijd en zakte door zijn voorpoten. Zijn anders zo krachtige nek, kon hij niet meer overeind houden. Zijn vleugels sloegen voor een laatste keer op en neer in een poging weg te vliegen. Maar de strijd was gestreden, het dier zakte in elkaar en rochelde nog wat vuur uit.

Terwijl hij zijn laatste adem uit blies, kermde de draak: ‘Gelre, Gelre.’

Zo gaf dit mythische wezen de naam aan het gebied wat de broers bevrijd hadden van het dood en verderf zaaiende dier. De omstanders juichten en scandeerden: ‘Gelre, Gelre.’

Iedereen haalde opgelucht adem, de drakenjacht was voorbij!

Als volwassen vrouw geloofde ik heel even in draken………

Gebroeders Van Limburg Festival; verslag

 

 



Even een bak koffie in de stad. Ik ben niet de enige die toe is aan een pauze want de terrassen waar ik langs loop, zitten vol met mensen. Ook de mensen die zonet nog het historisch terrein tot leven brachten.



  

De muzikanten die zo-even hun vrolijke klanken over het terrein lieten klinken, zitten met een goed glas bier hun dorst te lessen. Bij de snackbar op de hoek zie ik een paar vrouwen die, op het Valkhof terrein nog met hun gele linten om de been, de aandacht van de soldaten probeerden te lokken. Waar oorlog is wordt ook geld verdiend, die gele linten zijn in de middeleeuwen namelijk het teken dat ze hoeren zijn. Nu staan ze te genieten van een patatje oorlog.

Even verderop land ik met mijn billen op een zachte leren bank. Terwijl ik geniet van mijn bakje koffie, blader ik door het programma boekje. Wat staat er vanavond op het programma?

Het thema van het festival is dit jaar ‘Vol Vuur.’ Dit inspireerde een aantal vrijwilligers tot het nabouwen van de Gelderse draak. Ik heb hem al even kunnen bewonderen. Vanavond schijnt hij te ontwaken en net als in de legende dood en verderf te willen zaaien. Een draak die vuur spuwt; ja, dat staat vanavond zeker op mijn programma!

Wordt vervolgd........

 

 

Gebroeders van Limburg Festival te Nijmegen van 23t/m 25 augustus 2013

Het grootste middeleeuws festival van Nederland, waar Nijmegen terug gaat in de tijd van de gebroeders van Limburg, de miniatuurschilders. Hun miniaturen komen tot leven door middel van een jaarmarkt, ambachten en lezingen. Vuurshows in de vallende schemering en een heuse middeleeuwse mis op de zondagochtend. Het hoogtepunt is de Blijde Incomste waar vele personages uit de miniaturen in een grote optocht door de straten van Nijmegen lopen.

Kijktip:

De documentaire De verborgen meesters van de Middeleeuwen (Peter van der Heijden, 2005) brengt het leven en werk van de 15^e-eeuwse broers in beeld, van hun jonge jaren tot aan de periode dat ze als hofschilders werkten voor de hertog van Berry in Frankrijk. Themakanaal Holland Doc 24 zendt deze documentaire speciaal voor het festival uit! Tussen 17 en 23 augustus kunt u deze bekijken op digitale kabeltelevisie op www.hollanddoc.nl

Uniek aan deze film is dat het de makers als eerste lukte om de hermetisch gesloten kluizen in New York en Chantilly geopend te krijgen, waar het werk van de Gebroeders van Limburg ligt opgeslagen. Zo zijn ze erin geslaagd de uiterst kwetsbare werken voor de camera te halen.

Uitzendtijden:
wo 21 aug 2013 - 10.13 en 19.31 uur
vr 23 aug - 06.38 uur

Tot slot vond ik op http://www.gebroedersvanlimburg.nl/ nog een leuke link met mijn boek.
Rob Dückers was in 2005 één van de conservatoren van de grote Van Limburg-expositie in Museum Het Valkhof. De miniatuur van de drie Nijmeegse broers laat de ramp zien die de 11.000 maagden rond het jaar 450 na Chr. is overkomen, op terugreis van Rome naar Engeland. In Keulen werden zij overvallen en vermoord door de Hunnen. Slechts één maagd wist te ontkomen: St.-Cunera, die uiteindelijk haar toevlucht vond in Rhenen. Volgens de legende werden de gedode maagden begraven in Keulen, waar een gedachteniskerk, de St. Ursula-Kirche, aan hen werd gewijd. 
 



Rhenen een kleine stad met een groot verleden.

Rhenen is de plaats waar een groot deel van de legende van Cunera , die ik  in mijn boek tot leven breng, zich afspeelt. Een kleine stad die haar rechten in 1364 ontving maar al  in 855 als 'villa Hreni'   werd genoemd. Dat ze toen al een naam had kwam misschien wel doordat er al eeuwenlang een samenleving was die op de donderberg werd begraven. In 1952 werd het grafveld tijdens werkzaamheden ontdekt. Het bleek een Frankisch grafveld met ca. 1100 graven daterend uit 350 tot ca. 750 na Chr. Dat bevestigde dat er, daar waar de flanken van de Utrechtse heuvelrug in de Neder- Rijn verdwijnen, ook voor 855 bewoning is geweest.

 

Over het bestaan van Cunera zijn grote twijfels, maar als ze in Rhenen is geweest, zal dat zijn in de beginperiode van het Frankische grafveld. Volgens de legende bevindt ze zich in Rhenen als ze het leven verlaat. Wie weet was één van die graven wel van Cunera. Al zullen de inwoners van Rhenen je de weg wijzen naar de Cuneraheuvel, waar ze volgens overgeleverde verhalen begraven zou zijn. Een opgraving heeft daarvan geen bewijs blootgelegd.

Wil je vondsmateriaal van die opgraving bekijken ga dan naar:
-Rijksmuseum van Oudheden
-Museum Rondeel
Of lees het boek 'Eeuwige rust op de Donderberg'

 

Heerlijke kruidenkaas uit de Romeinse keuken

Ingrediënten:
-Knoflook
-Munt
-Wijnruit
-Koriander
-Lavas
-Scheutje vissaus
-2 e.\l. honing
-Scheutje wijnazijn
-zwarte peperkorrels
-250gr. zachte geitenkaas.



Bereidingswijze:
Hak de verse kruiden fijn. Maal de peper in de vijzel. Meng alle ingrediënten naar smaak door de geitenkaas. Serveer het met lekker speltbrood volgens Romeins recept (voor dat recept zie maand juni.) Zelf heb ik droge varianten van de kruiden gebruikt, dat smaakt ook prima en de vissaus heb ik achterwege gelaten omdat ik nou eenmaal geen vis lust.
Met dank aan Pax Romana

 

Waar het Oosten het Westen ontmoet.

Op een dag die de heetste dag van het jaar beloofde te worden, liep ik over de slingerende paden van het landgoed van kasteel Keukenhof. Met een liter water op zak moest ik een eind komen. Samen met een archeologie vriend genoot ik van Castlefest, het festival waar levende geschiedenis en fantasy elkaar ontmoeten. We dwaalden een poosje tussen de middeleeuwse tenten van een kampement en fantaseerden over een middeleeuwse camping. Een camping waar je alleen in middeleeuwse tenten kan kamperen en waar sanitaire voorzieningen gecamoufleerd worden met gevlochten wilgentakken of een houten ombouw. Zou het er al zijn?
Zo fantaseerden we verder. ’s Avonds volgens middeleeuws recept koken en daarna met zijn allen om een kampvuur. De volgende morgen een ontbijt in de grote gezamenlijke tent. Wij konden het op dat moment wel voor ons zien.

 

We werden getrakteerd op een optocht waar moslimstrijders en tempeliers samen liepen. Er zijn een hoop verhalen juist over het contact tussen de moslims en de tempeliers tijdens de kruistochten. Beide partijen zouden erg veel respect voor elkaar hebben gekregen. Zo vredig als ze er nu bij liepen, zo vredig was het in Outremer (kruisvaarderstaten) niet.

 

De tempeliers hebben zich in mysteriën gehuld en blijven tot op de dag van vandaag voer voor onderzoek en mooie verhalen.

Een nachtje slapen in een tempeliertent met een mooie wapperende vaandel voor de ingang lijkt me wel wat! Ik fantaseer lekker verder.........

Over Kastelen, Kloosters, Kerken en Ruïnes. De Abdij van Ename

Mijn liefde voor archeologie en geschiedenis heeft al jaren een voorkeur voor kastelen, kloosters, kerken en ruïnes, vraag me niet waarom. De routes van mijn fietsvakanties liepen dan ook zo heel toevallig langs bouwwerken uit lang vervlogen tijden. Eén daarvan was wel heel bijzonder, de abdij van Ename. Op het moment dat ik er langs fietste was er een grootschalige opgraving bezig want de abdij was niet meer. Alleen een ruïne herinnerde aan de grootsheid van het bouwwerk.

 

Snel parkeerde ik mijn fiets tegen een muurtje en liep het terrein op. Nieuwsgierig volgde ik de pijltjes die me zo over het terrein rondleidden langs muurtjes die verschillende leef- en gebruiksruimtes van elkaar scheidde. Het gedeelte waar de opgraving plaats vond was afgezet met linten. Als bezoeker mocht je alleen van een afstandje toekijken. Helaas, maar wel te begrijpen op een terrein wat bloot ligt voor onderzoek en daardoor ook kwetsbaar is. Aan mijn kant van het lint lagen bergen opgegraven puin. Die waren blijkbaar niet interessant genoeg voor de archeologen. Maar voor een speurder als ik zijn die bergen zeer verleidelijk. Tot mijn stomme verbazing vond ik tussen allerlei scherven een paar mooie geglazuurde tegeltjes. Het formaat gaf aan dat ze uit de 13^de of 14^de eeuw stammen.

 

Tja, als de archeologen ze niet willen dan zeg ik geen nee tegen deze weliswaar beschadigde maar voor mij evengoed mooie tegeltjes. Aangezien het handzame tegeltjes waren konden ze nog wel ergens in mijn bagage op de fiets. 

Als ik aan abdijen denk, denk ik ook aan heerlijk gebrouwen abdij-bier en daar zijn ze in België verrekte goed in. Mijn speurtocht door Ename leidde me al snel naar de brouwerij waar inderdaad abdijbier gemaakt werd.  Helaas werd er alleen aan groothandel verkocht. Zo’n grootgebruiker ben ik nou ook weer niet. Maar dan brengt de plaatselijke supermarkt uitkomst. Met een blond bier een dubbel en een triple kwam ik weer naar buiten. Proost op de abdij van Ename!

 

Mocht je een keer in de buurt van Ename zijn, zoals de Belgen zelf zeggen ademt zowat het ganse dorp geschiedenis uit. Er is de archeologische site met de restanten van een benedictijnenabdij, iets hogerop is er het beschermde Bos t' Ename. In het dorp vind je de prachtig gerestaureerde Sint-Laurentiuskerk en als verzamelpunt van alle informatie: het provinciaal archeologisch museum of pam Ename. En dan zwijgen we nog over wat je niet ziet: ooit stond hier een burcht die de grens van het Duitse keizerrijk moest beschermen. In het museum vind je hier het verhaal van terug.

http://www.pam-ov.be/ename.

Wil je ook zo’n lekker biertje proeven klik dan hier voor lekker bier

 

 

 

Werktitel: Atilla de Hun en het mysterie van de 1000 maagden

Op een dag leek alles als puzzelstukjes in elkaar te vallen.

Je kent het misschien wel, een gevoel dat je al een poos sluimerend bij je draagt, eist ineens de aandacht op. Zo ging dat ook bij mij.

Nadat ik jarenlang dicht bij Rhenen gewoond had, nam ik het bijzondere verhaal van de heilige Cunera, patroonheilige van de stad Rhenen, met me mee in mijn achterhoofd toen ik verhuisde naar Noord Holland. Niet per se omdat ik Cunera interessant vond, maar wel de man die Gesel des Gods wordt genoemd en een gruwelijke rol in haar verhaal speelde, namelijk Atilla de Hun. Een man die volgens onderzoekers een grote rol had in de val van het Romeinse rijk. Hoe kwam Cunera in aanraking met Atilla de Hun?

Een interessant verhaal wat maar in mijn hoofd bleef zitten, vroeg jaren later ineens om pen en papier. Dat kwam niet zo maar uit de lucht vallen.

Op dat moment was ik in Rhenen bij de opening van een tentoonstelling genaamd: ‘Eeuwige rust op de Donderberg,’ een groot vroegmiddeleeuws grafveld bij Rhenen. Mijn passie voor archeologie had me die dag met de trein naar Rhenen gebracht. Vondsten uit het oudheidkundig museum in Leiden zouden voor deze tentoonstelling in Rhenen in de vitrines liggen. Een unieke kans om een compleet beeld te krijgen van de bijzondere opgraving die in 1951 had plaats gevonden. Mooie voorwerpen  kwamen onder mijn ogen voorbij. Van bijzondere glazen drinkbekers tot glimmende muntjes en rijk gedecoreerde sieraden. Ja, de mensen moeten in die tijd aardig rijk zijn geweest.

Zo stond ik te genieten van de tentoonstelling die op een paar stappen van de Cunerakerk plaats vond. Vanuit het raam van het museum zag ik de mooie slanke toren en ineens dacht ik weer aan het verhaal van Cunera. Ik realiseerde me dat wat ik in de vitrines zag liggen als achtergrond voor haar verhaal kon dienen. Door die gebruiksvoorwerpen kwam haar verhaal ineens tot leven. Een enthousiast gevoel maakte zich van mij meester. Daar moest ik wat mee doen.  Toch maar eens pen en papier pakken?

Het werd een begin van een groot project wat zich steeds meer vormde tot een historische roman.

Een project waar ik op 2 januari 2012 mee ben begonnen en nog steeds loopt.

Even voorstellen

Mijn twee grootste passies zijn schrijven en geschiedenis. Twee dingen die ik makkelijk met elkaar kan verweven. Zo ontstond er een manuscript voor een historische roman, waar ik nog steeds druk mee bezig ben. Nu ik zover in het proces ben dat het werken aan het verhaal voornamelijk verbeteren is, mis ik de vrijheid van het creëren.

Tijd voor iets nieuws en waarom niet weer iets met mijn liefde voor geschiedenis. Zo ontstond het idee voor dit blog.
Waarom ik geschiedenis zo leuk vind? Misschien komt het doordat ik op de basisschool een leraar had die prachtige geschiedenis verhalen vertelde of omdat ik later op het voortgezet onderwijs een geschiedenisleraar had die graag liet zien dat hij nog een handstand kon maken. Of komt het omdat mijn vader nog steeds een enorme boekenplank vol met geschiedenisboeken heeft staan. Wie zal het zeggen…….
Voor mij is geschiedenis dus duidelijk niet stoffig en saai. Wie weet kan ik voor anderen door middel van mijn blog er wat stof van af blazen en geschiedenis tot leven brengen.

Van Stalen Ros tot Ijzeren Hand (vervolg)

(zie eerder stukje in juni.)

Mijn reis ging verder door de tijd van jagers en verzamelaars waar visnetten te drogen hingen en amuletten boze geesten uit de buurt moesten houden. Tot ik in een Romeins kamp terecht kwam. Stoere woest uitziende Romeinse soldaten stonden in vol ornaat om zich heen te kijken met de hand op hun gladius, alsof ze het land net veroverd hebben. Ze waren van top tot teen Romeins, zo ook het kamp inclusief de ingegraven palen die als omheining dienen. Gelukkig mocht ik zonder ophouden het kamp weer uit lopen, tja je weet het maar nooit met die Romeinen.

Al doen de Friezen niet veel voor ze onder, een volkje die door de Romeinse beschaving haast als barbaars gezien werd. Ik zag gelijk beelden voor me van arena’s vol bloed en kruisen langs de weg met verminkte lichamen er aan, het is maar wat je barbaars en beschaafd noemt.

Even verderop maakten een aantal Vikingen zich gereed voor een gevecht, volgens traditie werd de oorlogsgod Odin gegroet, hopend dat hij hun de overwinning zou schenken. Het gevecht was kort maar krachtig, zwaarden en bijlen gingen door de lucht en troffen al snel een tegenstander. De mensen die zich niet met de ruzie wilden bemoeien, bleven veilig op afstand.

Een grote tribune midden op het van het terrein lokte een hoop mensen en kinderen toen de omroeper luid door de speakers het terrein over galmde. Ook ik liet me verleidden en zocht een mooi plekje uit. Onder luid applaus en enthousiast geroep, kwamen er vier ridders te paard, beiden in vol ornaat, het toernooiveld op rijden. Een opgewonden gevoel maakte zich van mij meester, even verloor ik me in de illusie van de tijd.

 

Volgend jaar gaat het themapark Justerland in de zomer al twee manden open, zuchtte ik gelukzalig.

Ijzeren Hand

Een schrijfopdracht waar je maar 200 woorden mag gebruiken en de titel staat vast.

Dat werd een echte uitdaging voor mij!
De titel ‘Ijzeren hand’ riep bij mij de thema’s ‘regime, discipline en ridders’ op.
Met hulp van een groepje meedenkers werd mijn voorkeur bevestigd.
Heerlijk om iets te schrijven wat zo lekker in mijn straatje past!

Na enig research vond ik een interessant verhaal, wat uiteraard niet in 200 woorden past. Na een hoop doorstrepen  voldeed het aan de eisen.  Al het overige bewaar ik, want ik ruik een uitgebreidere versie voor later. Het is niet alleen de man van de ijzeren hand maar ook de man die de uitspraak ' er kann mich am Arsche lecken' populair maakte.

Ijzeren Hand

Tussen al het metaal in de smederij staat een houten beeld, het is de heilige Eligius met een smidshamer in zijn hand. Een klein maar eerbiedig hoofdknikje van de bezwete smid naar het houten beeld moet een goede dag opleveren.

De  hamer van de smid suist met kracht neer en raakt het gloeiende metaal genadeloos, waarbij goudkleurige vonken  in het rond vliegen. 
Een luide roep stoort hem in het ritme van zijn op en neer gaande hamer. Met een gefrustreerde zucht legt hij zijn gereedschap weg, hij zal het metaal straks opnieuw moeten verhitten om het te kunnen rekken, buigen en wellen.
De bezoeker springt van zijn paard, pakt de smid bij zijn schouder en begint gejaagd te vertellen. ‘Mijn heer heeft een ernstig ongeluk gehad.  Zijn beste vriend is zijn vijand geworden!’
De smid kijkt hem onbegrijpelijk aan en wil de hand van zijn schouder af schudden, maar de greep wordt steviger.
’Mijn heer heeft met zijn zwaard zijn eigen hand afgehakt.  Jij…. moet een ijzeren hand voor hem smeden zodat hij …..’
De stem van de bezoeker stokt, hij is buiten adem.
Met grote ogen kijkt de smid zijn bezoeker aan, ’maar dat heeft nog nooit iemand gedaan!’ roept hij uit.

Voor de liefhebber van echt meesterwerk of ijzer, het resultaat is te zien in Schlossmuseum Jagsthausen